mr Jovan Joca Divild je svojim radom i trudom zadužio potomostvo i nedvosmisleno možemo reći zaslužio da se godišnja nagrada za dostignuća u specijalizovanim lovačkim medijima nazove po njemu
Piše: dr Vladimir Barović
Ako se neki hobi ili pasija meri prema medijskoj zastupljenosti i renomeu u prošlosti tada se naši lovci mogu podičiti i to sa pravom. Čuveni novosadski apotekar i magistar farmacije mr Jovan Joca Divild pokrenuo je i između dva svestka rata sa redakcijom malom ali odabranom, izdavao je najugledniji lovački magazin u Kraljevini Jugoslaviji, a upućeni kažu i šire. Bio je to „Lovački glasnik“ specijalizovani lovački list u kojem su izlazili razni tekstovi kojih se autori ne bi postideli ni skoro pa stotinu godina nakon izlaženja prvog broja.
Najbolji specijalizovani list
Ali krenimo redom, „Lovački glasnik“ počeo je sa izlaženjem krajem 1922. godine u oktobru mesecu, još pre formiranja Lovačkog saveza Vojvodine, kao podlistak na svega 8 strana. Rađen je po uzoru na svoje prethodnike i veoma brzo je dostigao izuzetan kvalitet, koga je održao sve do 1941., kada se pojavio poslednji put pred lovačkom čitalačkom publikom. Glavni urednik Divild tako je koncipirao list da izlazi jednom mesečno, što je za ono vreme slabih komunikacija i saobraćajnica bio značajan poduhvat; Divild je pritisnut objektivnim teškoćama nekada bio primoran da objavljuje dvobroje a bilo je i trobroja. Vrednost, stručnost i kvalitet tekstova koji su u njemu objavljivani, svrstava ga u red naših najboljih lovačkih časopisa koji su izlazili na ovim prostorima. Obrađivao je stručne teme o uzgoju i zaštiti svih gajenih vrsta divljači, veštačkoj proizvodnji fazana, hvatanju i prezimljavanju poljskih jarebica, hvatanju i izvozu živih zečeva u inostranstvo- najviše u Francusku i Italiju, o lovnoj kinologiji, o zimskoj prihrani divljači, o retkim i proređenim pticama, o lovnom streljaštvu, o značaju statistike u lovstvu i druge teme koje su bile aktuelne u zemlji o kojima su pisali tadašnji naši najbolji lovni stručnjaci, ali i od svetski priznatih lovnih stručnjaka iz inostranstva.
„Lovački glasnik“ je nastao u porođajnim mukama prve lovačke organizacije u Vojvodini jer odmah nakon prve konferencije na kojoj je odlučeno da se formira lovački Savez pokreće se inicijativa za izlaženje specijalizovanog lista koji se pojavljuje 15. decembra 1922. godine. Nedelju dana pre održavanja osnivačke Skupštine novoformiranog saveza „Glasnik“ je izašao na 8 strana i u zavidnom tiražu od 400 primeraka. Ovo glasilo je treba i to napisati, u početku bilo ,,divlje“ jer je odluku o njegovom pokretanju doneta tek na Skupštini Saveza od 22. decembra 1922. godine. Na ovoj Skupštini zaključeno je da će „Lovački glasnik“ povesti „propagandu“ za organizaciju lovaca i vaspitno delovati na sve poklonike boginje Artemide koji su se tek sabirali i učlanjivali u krovnu lovačku organizaciju. Kako se organizacija lovaca u Vojvodini širila i jačala rastao je i tiraž njihovih novina pa je sredinom 1923. godine list štampan u 1.500 primeraka a 1932. godine u 5.500 primeraka.
Najveće zasluge za pokretanje ,,Lovačkog glasnika,“ svakako pripadaju pomenutom entuzijasti i prvom srpskom novinaru specijalizovanom za lovstvo, Joci Divildu jednom od osnivača Saveza, koji je od prvog (15. decembar 1922. godine) do poslednjeg broja ( u proleće 1941. godine) bio odgovorni ili glavni urednik i autor brojnih napisa u svakom broju. Od pokretanja ,,Lovačkog glasnika“ u svakom broju se agitovalo da se svi registrovani lovci pretplate na ovo glasilo. U početku je to teško išlo, tako što je u februaru 1923. godine bilo pretplaćeno svega 600 lovaca u Vojvodini i neznatan broj u drugim delovima ondašnje Kraljevine Jugoslavije. Tek na Prvoj saveznoj godišnjoj Skupštini , održanoj 12. avgusta 1923. godine doneta je jednoglasna odluka da se svi lovci pretplate na ovaj časopis što je ujedno i prvi primer medijskog monopola u lovačkoj organizaciji što se kao manir održalo do danas. List su mogli da kupuju i nelovci odnosno osobe koje nisu učlanjene u Savez i on je na godišnjem nivou prema tarifi pretplate iznosio 60 dinara dok je pojedinačni primerak bio 6 dinara.
Od osam skromnih strana malog formata, na početku izlaženja, ,,Glasnik,“ je narastao na pedesetak strana (dvobroj) a obrađivao je teme o radu Saveza, njegovih organa i članica (Lovačkih udruženja i Društava), pa sve do najnovijih vesti iz lovstva u to doba, prikaz lovačkih časopisa iz drugih zemalja i „najnovije“ lovačke literature.
Redakcijski odbor koji je imao desk u Novom Sadu na Bulevaru Kraljice Marije broj 15, pored glavnog urednika Divilda činili su: kao redaktor i korektor Žarko Ognjanović koji je od 1926. godine imao zvanje odgovorni urednik a jedan od urednika je bio i ugledni Novosađanin dr Branko Petrović. Veliku pomoć pružali su honorarci i volonteri jer je zabeleženo da je student šumarstva Živan Filipović uz pomoć kolege Nikole Gavrilovića preveo sa rumunskom brošuru Đ.Nedičija „Hrana korisna divljači u zimskom dobu“.
Interesantno je da stara boljka novina i novinara a to je reklama i u to vreme ima veliku aktuelnost jer smo zabeležili da je bilo nekada manje ponekad više zainteresovanih za reklamiranje u ovom lovačkom listu. Reklama je išla na predzadnjoj i poslednjoj strani svakog broja. U to vreme reklamirane su firme: E. Vajda (Međumurje, Čakovec, Jugoslavija) otkupljivali su živu i odstreljenu divljač; Bata V. Sin, Subotica, Veletrgovina oružja, municije i lovačkog pribora; ,,Venator,, Vinkovci- Trgovina lovačkog oružja, municije i lovačkog pribora na veliko i malo; ,,Jugolov,, D.D. Zagreb , otkup žive lovne divljači („posebno zečeve, fazane, trčke kao i živ egzotične životinje, orlove , vidre i drugo“).
I tako je prošlo ravno 99 godina od pokretanja prvog broja „Lovačkog glasnika“ koji je doživeo tužnu sudbinu aprilskog sloma Kraljevine Jugsolavije od koje nije uspeo pobeći ni glavni urednik Joca Divild. Čovek koji je sve podredio novinarstvu u lovačkim medijima, koji je zapostavio više nego profitnu apoteku (bila je na istom mestu gde je i danas Apotekarska ustanova ispod Radio Novog sada ), imao porodičnih problema zbog velikog novca koji je ulagao u lovačke medije dočekao je tužnu igru sudbine. Joca je naime 1937. godien organizovao i predvodio delegaciju Dunavske banovine na Svetskoj lovačkoj izložbi koju je u Berlinu organizovao vrhovni lovnik Rajha Herman Gering. Divild je kao predvodnik naše delegacije imao kraći razgovor sa geringom sa kojim se dakako i rukovao i to mu je bio vrhovni greh u očima posleratnih, partizanskih šefova lovačke organizacije, posle oslobođenja. Nije pomoglo ni objašnjenje da Joca nije ’37. godine mogao znati kakav je Gering zločinac, nije pomogla ni činjenica da je iz svoje apoteke Divild partizanima slao sanitetski materijal, jednostavno su čoveku koji je dao čitav život lovstvu zabranili da bude čak i običan član lovačkog društva!? Na kraju šta napisati nego što bi stari Rimljani rekli: Sapienti sat ili pametnome dovoljno. Ipak je časno ime Joce Divilda i danas živo među našim lovcima a preko našeg lista uskoro ćemo pokrenuti incijativu da novinarska udruženja ustanove godišnju nagradu za rad u lovačkim medijima koja će poneti ime po našem prvom lovačkom uredniku i novinaru.
